می‌شکنم
در هر ضربه‌ای که بر دلم می‌کوبی
با هر تپش
در هر لحظه
و برای هر ضربه
می‌شکنم تا نعش خویش را در شکنِ این پرپیچ‌وخمِ بی‌پایان بپویم
خسته از خماری «خواب‌های خالی از خیال»
آش و لاش و شکسته از شرم چشم‌های شسته با اشکم
بی هیچ هوایی
و هیچ نفسی
و هیچ نوایی، حتی
که از اندوه و درماندگی دالان دلم شاید خبری آرد
می‌شکنم تا به یاد بدارمت
تا به یاد بسپارم ثانیه به ثانیهٔ این هیاهوی هولناک را
۲۴ دی ۱۳۹۸ - ۶:۲۸
امروز، بی هوای هیچ، تنها را در گورستان تنهایی‌ام به خاک سرد می‌سپارم.
دیگر دل به هیچ نخواهم سپرد و در قعر غار تنهایی‌ام آهسته‌آهسته سرد می‌شوم.
گرمای وجودم درونم را سرشار از عشقِ به دخترِ خندانِ آینه می‌کند. تنها سپرم، از هجوم آدم‌وارگان، تن‌پوش بلوری‌ام از تگرگ‌‌هایی است که دانه‌دانه با هجمه‌‌ی نامرادی‌ها و نامردی‌ها بر تنم کوبیده‌اند و تک‌تک در دهلیز دل انباشته‌ام.
دختر ایرانم و مادرم ایران به من آموخت که ابهت دماوندِ همیشه‌ایستاده‌اش از برفینه‌ی باشکوهی است که بر تن دارد و هیچگاه نگذاشته آتشفشان درون دلش را فاش کند.
دی ماه ۱۳۹۸
