نیستم انگار
به سقف چنگ می‌زنم
به دیوار
به دار
به مردِ کوچکِ کودک‌آزار
به سقفِ بر اندیشه‌ام آوار
به مرزهای دریده‌‌ی بی‌تکرار
به هتک حرمت از شور دیدار
به دار
به دیوار
به نفس‌نفس‌های زجه‌ی آزار
به درد لذت‌اندود پرتکرار
به رنج اندیشه و پندار
به دختر خموش دل‌آزار
به او و آن نقطه‌ی دوّار
به سقف چنگ می‌زنم
به دیوار
تابستان ۱۳۹۹
آنچه لذت‌های زندگی را عمیق‌تر می‌کند، انتظار رسیدن به آن‌هاست و چه تلخ است سرنوشت امروز ما که برای رسیدن به هر لذتی به فاصله‌ی یک کلیک دسترسی داریم و چه کم‌عمق و شتابان از کنار لذت‌های زندگی یکی پس از دیگری عبور می‌کنیم. ما نسل دوانیم، دوان‌دوان و بی هیچ تعمقی لذت‌ها را یکی پس از دیگری لمس می‌کنیم و پیش و بیش از تجربه‌ی آن به ثبت و نمایش آن می‌پردازیم. گویی مسابقه‌ی تعداد و تنوع بیشتر «لذت‌های به‌نمایش‌گذاشته‌شده» درگرفته؛ گویی این ما نیستیم که زندگی می‌کنیم؛ گویی اشباحی شده‌ایم که اثر وجودمان فقط در صفحات شبکه‌های مجازی است و گویی حایلی است بین ما و لمس لذت‌های زندگی، به‌سان روحی که دستانش از «چیز»ها رد می‌شود و ناتوان است از لمس آن‌ها. ما در کدام لحظه‌ی تاریخ اینچنین مُردیم؟
دی‌ماه ۱۳۹۷
