امروز، بی هوای هیچ، تنها را در گورستان تنهایی‌ام به خاک سرد می‌سپارم.
دیگر دل به هیچ نخواهم سپرد و در قعر غار تنهایی‌ام آهسته‌آهسته سرد می‌شوم.
گرمای وجودم درونم را سرشار از عشقِ به دخترِ خندانِ آینه می‌کند. تنها سپرم، از هجوم آدم‌وارگان، تن‌پوش بلوری‌ام از تگرگ‌‌هایی است که دانه‌دانه با هجمه‌‌ی نامرادی‌ها و نامردی‌ها بر تنم کوبیده‌اند و تک‌تک در دهلیز دل انباشته‌ام.
دختر ایرانم و مادرم ایران به من آموخت که ابهت دماوندِ همیشه‌ایستاده‌اش از برفینه‌ی باشکوهی است که بر تن دارد و هیچگاه نگذاشته آتشفشان درون دلش را فاش کند.
دی ماه ۱۳۹۸
